Η ομορφιά και η δύναμη αυτής της Επίκλησης έγκειται στην απλότητά της και στην έκφραση ορισμένων κεντρικών αληθειών που όλοι οι άνθρωποι, έμφυτα και φυσιολογικά δέχονται – την αλήθεια ότι υπάρχει μια βασική Νοημοσύνη στην Οποία αόριστα δίνουμε το όνομα του Θεού. Την αλήθεια ότι πίσω από παν το φαινόμενο, η κινούσα δύναμη του σύμπαντος είναι Αγάπη. Την αλήθεια ότι μια μεγάλη Ατομικότητα, που οι Χριστιανοί αποκαλούν Χριστό, ήρθε στη γη και ενσωμάτωσε εκείνη την αγάπη έτσι ώστε να μπορούμε να την καταλάβουμε. Την αλήθεια ότι και η αγάπη και η νοημοσύνη είναι αποτελέσματα αυτού που αποκαλείται Θέληση του Θεού. Και τελικά η αυταπόδεικτη αλήθεια ότι μόνο μέσω της ίδιας της ανθρωπότητας μπορεί να εκπληρωθεί το Θείο Σχέδιο.
Ολόκληρη η Επίκληση αναφέρεται σε εκείνη την επικείμενη, επισκιάζουσα και αποκαλυπτική παρακαταθήκη ενέργειας, την άμεση αιτία όλων των γεγονότων στη Γη που δείχνουν την ανάδυση εκείνου που είναι νέο και καλύτερο. Αυτά τα γεγονότα καταδεικνύουν την κίνηση προς τα εμπρός της ανθρώπινης συνείδησης για περισσότερο φως.
Από την εστία του Φωτός μέσα από τη Διάνοια του Θεού
Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων.
Το Φως ας κατέλθει στη Γη.
Στις πρώτες τρεις γραμμές, γίνεται μνεία στη Διάνοια του Θεού, ως σημείου εστίασης για θείο φως. Αυτό αναφέρεται στην ψυχή όλων των πραγμάτων. Ο όρος ψυχή, με τη σημαντική ιδιότητα της φώτισής της, περιλαμβάνει την ανθρώπινη ψυχή και εκείνο το συγκεντρωτικό σημείο του φωτός που θεωρούμε ως «επισκιάζουσα» ψυχή της ανθρωπότητας. Εκείνη η ψυχή φέρνει φως και εξαπλώνει το φωτισμό. Είναι απαραίτητο πάντα να θυμούμαστε ότι το φως είναι δρώσα ενέργεια.
Όταν επικαλούμαστε τη Διάνοια του Θεού και λέμε: «Ας διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες τω ανθρώπων, το φως ας κατέλθει στη γη», εκφωνούμε μια από τις μεγάλες ανάγκες της ανθρωπότητας και, –εάν η επίκληση και η προσευχή σημαίνουν κάτι–, η απάντηση είναι σίγουρη. Όταν βλέπουμε ότι ανέκαθεν όλοι οι άνθρωποι, κάθε ηλικίας και σε κάθε κατάσταση, έχουν την παρόρμηση να απευθύνουν μια δέηση προς το αόρατο πνευματικό Κέντρο, αποκτούμε σταθερά τη βεβαιότητα ότι ένα τέτοιο κέντρο υπάρχει. Η Επίκληση είναι τόσο παλαιά όσο και η ίδια η ανθρωπότητα.
Μας έχει λεχθεί από τον Χριστό ότι οι άνθρωποι «αγαπούν το σκότος, παρά το φως, επειδή τα έργα τους είναι κακά». Εντούτοις, μια από τις μεγάλες αναδυόμενες ομορφιές του παρόντος είναι ότι το φως ρίχνεται σε κάθε σκοτεινό τόπο και δεν υπάρχει τίποτα κρυφό που δεν θα αποκαλυφθεί. Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν το σκοτάδι που υπάρχει και τη δυστυχία και συνεπώς προσμένουν το φως. Ο φωτισμός των διανοιών των ανθρώπων, έτσι ώστε να μπορούν να βλέπουν τα πράγματα όπως είναι, μπορεί να φέρει την κατανόηση των ορθών κινήτρων και τώρα πλέον αποτελεί σημαντική ανάγκη να επέλθουν ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Στο φως που ο διαφωτισμός φέρνει, θα δούμε τελικά το φως και η ημέρα θα έρθει που χιλιάδες γιοι των ανθρώπων και αμέτρητοι όμιλοι θα είναι σε θέση να λέγουν μαζί με τον Ερμή και τον Χριστό: «Εγώ Ειμί (ή είμαστε) το φως του κόσμου.»
Από την εστία της Αγάπης μέσα από την Καρδιά του Θεού
Ας διαχυθεί αγάπη μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη.
Το δεύτερο τρίστιχο, αφορά την Καρδιά του Θεού και έχει να κάνει με το σημείο εστίασης της αγάπης. Αυτή η «καρδιά» του εκδηλωμένου κόσμου είναι η πνευματική Ιεραρχία – εκείνος ο μεγάλος παράγοντας μεταβίβασης της αγάπης σε κάθε μορφή στη θεία εκδήλωση.
Η αγάπη είναι μια ενέργεια που πρέπει να φθάσει στις καρδιές των ανθρώπων και να γονιμοποιήσει την ανθρωπότητα με την ποιότητα τής, με αγάπη, κατανόησης. Αυτός είναι ό,τι εκφράζεται όταν η αγάπη και η νοημοσύνη έρχονται σε σύζευξη.
Όταν οι μαθητές εργάζονται για την αναγνώριση του Χριστού, θα έρθει ο καιρός που Εκείνος θα μπορεί και πάλι να κινηθεί μεταξύ των ανθρώπων δημόσια. Θα μπορεί να αναγνωριστεί δημόσια και να εκτελέσει, έτσι, το έργο Του στα εξωτερικά επίπεδα της ζωής όπως κάνει στα εσωτερικά. Ο Χριστός είπε όταν αποχαιρετούσε τους μαθητές του: «Θα είμαι μαζί σας για πάντα, ως το τέλος των ημερών».
Όταν έλθει ο Χριστός, θα σημειωθεί άνθιση και μεγάλη δραστηριότητα του δικού Του τύπου συνείδησης μεταξύ των ανθρώπων. Θα απελευθερώσει μέσα στον κόσμο των ανθρώπων τη δύναμη και τη διακρίνουσα ενέργεια της ενορατικής αγάπης. Τα αποτελέσματα της διανομής αυτής της ενέργειας της αγάπης θα είναι διπλά:
Πρώτον, η δρώσα ενέργεια της, με αγάπη, κατανόησης θα κινητοποιήσει μια τεράστια αντίδραση ενάντια στη δύναμη του μίσους. Το μίσος, ο διαχωρισμός και ο αποκλεισμός θα φθάσουν να θεωρούνται ως η μόνη αμαρτία, γιατί θα αναγνωριστεί ότι όλες οι αμαρτίες, όπως απαριθμούνται και εκλαμβάνονται τώρα, απορρέουν από το μίσος ή από το προϊόν της, την αντικοινωνική συνείδηση.
Δεύτερον, αμέτρητοι άνδρες και οι γυναίκες σε κάθε τόπο θα σχηματίσουν ομίλους για την προώθηση της καλής θέλησης και την προαγωγή ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Τόσο μεγάλος θα είναι οι αριθμός τους που, από μια μικρή και σχετικά ασήμαντη μειονότητα, θα γίνουν η μεγαλύτερη και πιο δραστική δύναμη στον κόσμο.
Από το κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή
Ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων –
Ο σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν.
Στο τρίτο τρίστιχο, έχουμε την προσευχή να οδηγηθεί σε συμμόρφωση προς το θέλημα του Θεού η ανθρώπινη θέληση, έστω κι αν αυτή μπορεί να μη κατανοείται. Υπάρχει η ένδειξη, σε αυτές τις τρεις γραμμές, ότι η ανθρωπότητα από μόνη της δεν μπορεί ακόμα να συλλάβει το σκοπό του Θεού, εκείνη την όψη του θείου που επιδιώκει να βρει άμεση έκφραση πάνω στη γη. Αλλά, καθώς ο σκοπός της Θέλησης του Θεού επιδιώκει να επηρεάσει την ανθρώπινη θέληση, εκφράζεται με τους ανθρώπινους όρους ως καλή θέληση, ως ζωντανή αποφασιστικότητα ή σταθερή πρόθεση για να επιφέρει ορθές ανθρώπινες σχέσεις.
Παραμένει μεγάλο μυστήριο το, τί είναι ουσιαστικά η θεία θέληση. Ακόμη και Χριστός, ο ίδιος, αγωνίστηκε με το πρόβλημα της θείας θέλησης και, απευθυνόμενος στον Πατέρα, –τη στιγμή που συνειδητοποίησε για πρώτη φορά την έκταση και την πολυπλοκότητα της αποστολής Του ως παγκόσμιου λυτρωτή–, φώναξε: «Πάτερ, το δικό σου θέλημα ας γίνει και όχι το δικό μου». Εκείνα τα λόγια χαρακτήρισαν την εγκατάλειψη των μέσων δια των οποίων προσπαθούσε να σώσει την ανθρωπότητα. Του έδειξε αυτό που εκείνη την περίοδο εμφανιζόταν ως προφανής αποτυχία και ότι η αποστολή του δεν είχε ολοκληρωθεί. Επί δύο, σχεδόν, χιλιάδες έτη περιμένει να φέρει εκείνη την αποστολή σε καρποφορία. Δεν μπορεί να προχωρήσει στην αποστολή που Του ανατέθηκε, χωρίς αμοιβαία δράση από την ανθρωπότητα.
Αυτή η Επίκληση είναι, παραδόξως και ουσιαστικά, το Μάντραμ του Χριστού και «ο ήχος της απευθύνεται» σε ολόκληρο τον κόσμο δια της δικής Του εξαγγελίας και μέσω της χρήσης της από την πνευματική Ιεραρχία. Τώρα τα λόγια της πρέπει να προβάλουν σε όλο τον κόσμο με τη βοήθεια της απαγγελίας της από ανθρώπους ως άτομα παντού και η έννοιά της πρέπει να εκφραστεί από τις μάζες εν ευθέτω χρόνω. Τότε ο Χριστός θα μπορεί και πάλι «να κατεβεί στη γη» και «να δει το μόχθο της ψυχής του και να ικανοποιηθεί».
Από το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων
Το Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός ας πραγματοποιηθεί
Και είθε να σφραγίσει την πύλη του κακού.
Στο τέταρτο τρίστιχο, αφού έχει γίνει πλέον η επίκληση των τριών όψεων ή δυνάμεων, ήτοι της Διάνοιας, της Αγάπης και της Θέλησης, έχουμε ένδειξη της αγκυροβόλησης όλων αυτών των δυνάμεων στην ίδια την ανθρωπότητα, «το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων». Εδώ, και μόνον εδώ, μπορούν και όλες οι τρεις θείες ποιότητες –σε χρόνο και χώρο– να εκφραστούν και να βρουν την εκπλήρωσή τους. Εδώ, και μόνον εδώ, μπορεί αληθινά να γεννηθεί η αγάπη, να λειτουργήσει ορθά η νοημοσύνη και η θέληση του Θεού να εκτυλίξει αποτελεσματικά τη θέληση-για-το καλό. Από την ανθρωπότητα, μόνη και χωρίς βοήθεια (εκτός από το θείο πνεύμα μέσα σε κάθε άνθρωπο), θα μπορέσει να σφραγιστεί η «πύλη του κακού».
Αυτή η τελική γραμμή της τέταρτης στροφής χρειάζεται, ίσως, εξήγηση. Πρόκειται για ένα συμβολικό τρόπο να εκφραστεί η ιδέα τού να καταστούν οι κακοί σκοποί ανενεργοί και μη δραστικοί. Δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη τοποθεσία όπου το κακό ενοικεί. Στην Αποκάλυψη, η Καινή Διαθήκη μιλά για το κακό και την καταστροφή του διαβόλου και την αποδυνάμωση του Σατανά.
Η «θύρα του κακού» διατηρείται ανοικτή από την ανθρωπότητα μέσω των εγωιστικών επιθυμιών της, του μίσους και της χωριστικότητας, από την πλεονεξία και τα φυλετικά και εθνικά εμπόδια, τις ποταπές προσωπικές φιλοδοξίες και την αγάπη για δύναμη και σκληρότητα. Καθώς η καλή θέληση και το φως θα διαχύνονται στις διάνοιες και τις καρδιές των ανθρώπων, αυτές οι κακές ποιότητες και αυτές οι κατευθυνόμενες ενέργειες που διατηρούν τη θύρα του κακού ανοικτή, θα δώσουν τη θέση τους στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις, σε μια αποφασιστικότητα να δημιουργηθεί ένας καλύτερος και ειρηνικότερος κόσμος και σε μια παγκόσμια έκφραση του καλού. Δεδομένου ότι αυτές οι ποιότητες εκτοπίζουν τις παλαιές και ανεπιθύμητες, η θύρα όπου το κακό ενοικεί συμβολικά θα αργοκλείσει κάτω από το βάρος της κοινής γνώμης και μέσω της ορθής ανθρώπινης επιθυμίας. Τίποτα δεν είναι δυνατόν αυτό να το σταματήσει.
Έτσι το αρχικό Σχέδιο θα αποκατασταθεί πάνω στη γη. Ταυτόχρονα, η θύρα προς τον κόσμο της πνευματικής πραγματικότητας θα ανοίξει ενώπιον της ανθρωπότητας και η θύρα όπου το κακό ενοικεί θα κλείσει. Μέσω του «κέντρου που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων» το σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός θα εκπληρωθεί και θα χτυπήσουν το θανάσιμο πλήγμα του κακού, του εγωισμού και της χωριστικότητας, σφραγίζοντάς το για πάντα στον τάφο του θανάτου και, κατά συνέπεια, ο σκοπός του Δημιουργού των πάντων, επίσης, θα εκπληρωθεί.
Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.
Είναι προφανές ότι οι πρώτες τρεις στροφές επικαλούνται, προσκαλούν ή απευθύνουν δέηση, στις τρεις όψεις της θείας ζωής που αναγνωρίζονται παγκοσμίως – ήτοι τη Διάνοια του Θεού, την Αγάπη του Θεού και τη Θέληση ή το Σκοπό του Θεού. Η τέταρτη στροφή επισημαίνει τη σχέση της ανθρωπότητας με τις τρεις ενέργειες: της νοημοσύνης, της αγάπης και της θέλησης. Επίσης τη βαθιά ευθύνη της ανθρωπότητας να συντελέσει την εξάπλωση της αγάπης και του φωτός πάνω στη γη, προκειμένου να αποκατασταθεί το Σχέδιο. Αυτό το Σχέδιο προσκαλεί την ανθρωπότητα να εκφράσει Αγάπη και καλεί τους ανθρώπους «να αφήσουν το δικό τους φως να διαλάμψει». Τότε έρχεται η τελική ιεροπρεπής αίτηση αυτό το «Σχέδιο της Αγάπης και του Φωτός», να εκπληρωθεί μέσω της ανθρωπότητας, που μπορεί «να σφραγίσει τη θύρα του κακού».
Η τελική γραμμή περιέχει την ιδέα της αποκατάστασης, που δείχνει την τονική σκέψη για το μέλλον και ότι θα έρθει η ημέρα που η αρχική ιδέα του Θεού και η αρχική πρόθεσή Του δεν θα αναστέλλεται πλέον από την ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου και από το κακό, από τον απόλυτο υλισμό και τον εγωισμό. Τότε ο θείος σκοπός, μέσω της αλλαγής στην καρδιά και στις επιδιώξεις της ανθρωπότητας, θα επιτευχθεί.
Η Μεγάλη Επίκληση, αν διαδοθεί πλατιά, μπορεί να γίνει για τη νέα παγκόσμια θρησκεία ό,τι υπήρξε η Κυριακή Προσευχή για το Χριστιανισμό και ο 23ος Ψαλμός για τους πνευματικά σκεπτόμενους Εβραίους. Υπάρχουν τρεις προσεγγίσεις για τη μεγάλη αυτή Προσευχή ή Επίκληση:
Πρώτον, το γενικό κοινό θα τη θεωρήσει ως μία προσευχή προς τον Υπερβατικό Θεό. Μπορεί να μην Τον αναγνωρίσουν ακόμη ως ενυπάρχοντα στη δημιουργία Του, όμως θα την εκπέμψουν πάνω
στα φτερά της ελπίδας για φως και αγάπη και ειρήνη τα οποία αδιαλείπτως λαχταρούν. Θα τη θεωρήσουν, επίσης, ως μία προσευχή για τη φώτιση όλων των κυβερνητών και ηγετών σε κάθε όμιλο, οι οποίοι χειρίζονται παγκόσμια ζητήματα, ως μία προσευχή για την εισροή αγάπης και κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων, έτσι ώστε να μπορούν να ζουν ειρηνικά ο ένας με τον άλλο, ως μία παράκληση για την εκπλήρωση της θέλησης του Θεού, –μια θέληση για την οποία δεν μπορούν να γνωρίζουν τίποτε και η οποία τους φαίνεται πάντα τόσο ανεξιχνίαστη και παμπεριεκτική, με αποτέλεσμα, ως κανονική τους αντίδραση, να επιδεικνύουν υπομονή και προθυμία να απέχουν από
την αμφισβήτηση– και, επίσης, ως μία προσευχή για την ενδυνάμωση της ανθρώπινης ευθύνης, προκειμένου τα αναγνωρισμένα τωρινά δεινά που τόσο βασανίζουν και ενοχλούν την ανθρωπότητα να εξαλειφθούν. Τέλος, θα τη θεωρήσουν ως μία προσευχή για να μπορέσει να αποκατασταθεί μια κάπως απροσδιόριστη πρωταρχική κατάσταση μακάριας ευτυχίας και να εξαφανισθεί από τη γη κάθε δυστυχία και πόνος. Κάτι, που είναι γι’ αυτούς, απόλυτα καλό και χρήσιμο και άμεσα εφικτό.
Δεύτερον, οι εσωτεριστές, οι ζηλωτές και οι πνευματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι θα την προσεγγίσουν με βαθύτερη και μεγαλύτερη κατανόηση. Σε αυτούς θα μεταδώσει την αναγνώριση του κόσμου των αιτίων και Εκείνων που στέκουν υποκειμενικά πίσω από τις παγκόσμιες υποθέσεις, των πνευματικών Διευθυνόντων της ζωής μας. Αυτοί, στέκουν έτοιμοι να ενισχύσουν όσους διαθέτουν αληθινό όραμα και είναι έτοιμοι όχι μόνο να υποδείξουν τον λόγο των συμβάντων στους
διάφορους τομείς της ανθρώπινης διαβίωσης, αλλά και να προβούν σε εκείνες τις αποκαλύψεις που θα επιτρέψουν στην ανθρωπότητα να προχωρήσει έξω από το σκοτάδι και μέσα στο φως. Με τη θεμελιώδη αυτή στάση, η ανάγκη για μια πλατιά έκφραση των υποκείμενων αυτών γεγονότων θα γίνει προφανής και θα ωριμάσει μια εποχή πνευματικής εκπαίδευσης που θα σχεδιάσουν οι μαθητές και θα προωθήσουν οι εσωτεριστές. Η εποχή αυτή άρχισε το 1875, όταν αναγγέλθηκε το γεγονός της ύπαρξης των Διδασκάλων της Σοφίας. Προωθήθηκε, παρά την εσφαλμένη παρουσίαση, την επίθεση εναντίον της ιδέας και τους χλευασμούς. Η αναγνώριση της ουσιαστικής φύσης της διαθέσιμης μαρτυρίας και η εμφάνιση μιας ενορατικής ανταπόκρισης από αποκρυφιστές σπουδαστές και πολλούς διανοούμενους σε ολόκληρο τον κόσμο, υπήρξε υποβοηθητική.
Ένας νέος τύπος μυστικιστή πρόκειται να αναγνωριστεί. Οι άνθρωποι αυτοί διαφέρουν από τους μυστικιστές του παρελθόντος, λόγω του πρακτικού τους ενδιαφέροντος στις τρέχουσες παγκόσμιες υποθέσεις και όχι μόνο στα θρησκευτικά και εκκλησιαστικά ζητήματα. Διακρίνονται από την έλλειψη ενδιαφέροντος για την προσωπική τους ανάπτυξη, από την ικανότητά τους να βλέπουν τον ενυπάρχοντα Θεό σε κάθε πίστη και όχι μόνο στο δικό τους ιδιαίτερο κλάδο θρησκευτικής δοξασίας, καθώς επίσης και από την ικανότητά τους να ζουν τη ζωή τους στο φως της θείας Παρουσίας. Όλοι οι μυστικιστές το κατόρθωσαν λίγο ή πολύ, αλλά ο σύγχρονος μυστικιστής διαφέρει από εκείνους του παρελθόντος στο ότι είναι ικανός να υποδείξει καθαρά στους άλλους τις τεχνικέςτης Ατραπού· συνδυάζει κεφαλή και καρδιά, νοημοσύνη και αίσθημα συν μια ενορατική αντίληψη που έλειπε μέχρι τώρα.
Ο δρόμος των σύγχρονων μυστικιστών φωτίζεται τώρα από το καθαρό φως της Πνευματικής Ιεραρχίας και όχι μόνο από το φως της δικής τους ψυχής και αυτό είναι κάτι που θα συμβαίνει όλο και περισσότερο.
Τρίτον, και οι δύο αυτοί όμιλοι –το γενικό κοινό και οι ζηλωτές του κόσμου στις διαβαθμισμένες τάξεις τους– έχουν ανάμεσά τους εκείνους που ξεχωρίζουν από τον γενικό μέσο όρο, λόγω του ότι διαθέτουν μια βαθύτερη ενορατική αντίληψη και κατανόηση. Αυτοί κινούνται σε μια «ενδιάμεση ζώνη», ως διαμεσολαβητές μεταξύ μαζών και εσωτεριστών από τη μια και μεταξύ εσωτεριστών και Μελών της Ιεραρχίας από την άλλη. Μην λησμονείτε ότι και Εκείνοι χρησιμοποιούν αυτή τη μεγάλη Επίκληση και ότι δεν περνά ούτε μέρα που να μην την εκφωνεί ο Ίδιος ο Χριστός.
Η χρήση αυτής της Επίκλησης ή Προσευχής και η αναδυόμενη προσδοκία της έλευσης του Χριστού αποτελούν σήμερα τη μεγαλύτερη ελπίδα της ανθρωπότητας. Μεγάλοι Υιοί του Θεού ήρθαν πάντα ανταποκρινόμενοι σε αίτημα της ανθρωπότητας και πάντα θα έρχονται, ενώ Αυτός τον Οποίο σήμερα άπαντες οι άνθρωποι αναμένουν, βρίσκεται στο δρόμο Του.
Η επιστήμη της επίκλησης είναι στην πραγματικότητα η νοήμων οργάνωση της πνευματικής ενέργειας και των δυνάμεων της αγάπης και, όταν αυτή ασκείται αποτελεσματικά, θα εφελκύσει την ανταπόκριση των πνευματικών Όντων που μπορούν να εργαστούν ανοιχτά στα πλαίσια της ανθρωπότητας και έτσι να εγκαθιδρύσουν μια στενή σχέση και μια συνεχή επικοινωνία ανάμεσα στην ανθρωπότητα και την πνευματική Ιεραρχία.
Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η επίκληση είναι τριών ειδών. Υπάρχει η ασυνείδητα εκφερόμενη μαζική αίτηση και η επικλητική έκκληση που σταλάζει από τις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε εποχή κρίσης, όπως η σημερινή. Η επικλητική αυτή κραυγή υψώνεται αδιάκοπα από όλους όσοι ζουν στο μέσο της συμφοράς και απευθύνεται σε εκείνη τη δύναμη, πέρα από αυτούς τους ίδιους, για την οποία συναισθάνονται ότι μπορεί και πρέπει να προσέλθει για να τους βοηθήσει τη στιγμή της έσχατης ανάγκης τους. Η μεγάλη και άναρθρη αυτή επίκληση υψώνεται σήμερα παντού. Υπάρχει κατόπιν το επικλητικό πνεύμα που εκφράζουν με ειλικρίνεια άνδρες και γυναίκες, καθώς μετέχουν στις τελετουργίες των θρησκειών τους επωφελούμενοι της ευκαιρίας της κοινής λατρείας και προσευχής για να υποβάλουν τα αιτήματά τους για αρωγή ενώπιον του Θεού. Αυτός ο όμιλος, προστιθέμενος στις μάζες των ανθρώπων, υψώνει ένα μεγάλο κύμα επικλητικής δέησης, ενώ η μαζική τους πρόθεση είναι σαφής αυτή την εποχή και η επίκλησή τους ανέρχεται ως τον Ύψιστο. Τέλος, έχουμε τους εκπαιδευμένους μαθητές και ζηλωτές του κόσμου, που χρησιμοποιούν ορισμένες μορφές λέξεων, ορισμένες προσεκτικά καθορισμένες επικλήσεις και –καθώς το κάνουν– εστιάζουν την επικλητική κραυγή και την επικλητική έκκληση των δύο άλλων ομίλων και τους προσδίδουν ορθή διεύθυνση και δύναμη. Και οι τρεις αυτοί όμιλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, έρχονται σε δραστηριότητα αυτό τον καιρό και η ενωμένη τους προσπάθεια εγγυάται μια επακόλουθη εφέλκυση.
Με την επικλητική προσευχή ή έφεση –δεν έχει σημασία ποια λέξη χρησιμοποιείται–πνευματικές ενέργειες γίνονται διαθέσιμες και έρχονται σε δράση, ενώ με την διαυγή αντίληψη, την κατευθυνόμενη σκέψη και τη νοητική σύλληψη μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενα ανθρώπινης επιθυμίας.
Αυτή η Επίκληση είναι ουσιαστικά μια προσευχή που συνθέτει την ύψιστη επιθυμία, την έφεση και την πνευματική αίτηση καθαυτής της ψυχής της ίδιας της ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να χρησιμοποιηθεί.
Όταν τη χρησιμοποιεί ο εκπαιδευμένος μαθητής ή ο εκπαιδευόμενος ζηλωτής, θα λαμβάνεται η στάση του διαλογισμού – που σημαίνει μια στάση συγκέντρωσης, πνευματικής διεύθυνσης και δεκτικότητας. Έπειτα ο μαθητής θα προσεύχεται κρατώντας τη στάση του διαλογισμού (μια εσωτερική νοητική στάση και σταθερή θεώρηση), αλλά εφαρμόζοντας τη μέθοδο της προσευχής, ως δυναμικού μέσου για την εδραίωση και διατήρηση ορθών πνευματικών και ανθρώπινων σχέσεων.
Όταν βρίσκεται σε στάση διαλογισμού και χρησιμοποιεί την προσευχή (δια της Επίκλησης), ο μαθητής εδραιώνει μια σχέση με τη μάζα της ανθρωπότητας, που διαφορετικά δεν θα ήταν εφικτή, υλοποιώντας την αναγνωρισμένη αν και ανέκφραστη ανάγκη της. Επίσης, ο μαθητής επιτυγχάνει μια σχέση με την πνευματική Ιεραρχία, η οποία εφελκύεται από την μαζική επιθυμία.
Ένας γιγαντιαίος ομαδικός διαλογισμός συνεχίζεται σε πολλές και διάφορες φάσεις πάνω στον πλανήτη μας. Όλες οι διαλογιστικές μονάδες και οι όμιλοι στοχασμού σχετίζονται μεταξύ τους μέσα από την ενότητα του πνευματικού κινήτρου. Επιζητούν στενότερη συνεργασία και προσπαθούν να φέρουν το διαλογιστικό τους έργο –συνειδητά ή ασυνείδητα– σε ένα καθεστώς θετικής οικουμενικής ηρεμίας, έτσι ώστε η διατύπωση της πνευματικής επιθυμίας να μπορέσει να προωθηθεί με επιτυχία και η λήψη της πνευματικής ενέργειας να καταστεί μία ενωμένη λήψη. Μια μεγάλη προσπάθεια ευθυγράμμισης συνεχίζεται μέσω ατομικής προσευχής, διαλογισμού και επίκλησης, η οποία καθώς δυναμώνει μπορεί να υπηρετήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο καθένας μπορεί να συμβάλει μέσω της ρύθμισης σκέψεων και ιδεών, μέσω της καλλιέργειας ενός πνεύματος αγάπης και με τη χρήση της Μεγάλης Επίκλησης, δια της οποίας, αυτές οι πνευματικές δυνάμεις και ενέργειες –που τόσο απελπιστικά χρειάζονται– μπορούν να εφελκυστούν.
Συγκεντρωθείτε πάνω στην Επίκληση από τη σκοπιά που ενσωματώνει τη θεία πρόθεση και συνοψίζει τα συμπεράσματα της σκέψης του Θεού.
Συγκεντρώστε τις σκέψεις του διαλογισμού και τη δύναμη του στοχασμού σας πάνω της. Αναζητήστε την υποκείμενη αφηρημένη ιδέα σε αυτήν την Επίκληση. Χρησιμοποιήστε τις φράσεις της ως αναβαθμούς προς ορισμένα επίπεδα σκέψης ανέφικτα μέχρι τώρα.
Η ανθρωπότητα επικαλείται τη θεία προσέγγιση με διάφορους τρόπους: με την αδιαμόρφωτη, άφωνη έκκληση των μαζών, όπως επίσης με τη σχεδιασμένη και καθορισμένη επίκληση του πνευματικά προσανατολισμένου ζηλωτή, του πεπεισμένου με νοήμονα τρόπο εργάτη.
Μικρή προσοχή δόθηκε στον παράγοντα της επίκλησης όπως εκφράστηκε από τους λαούς του κόσμου. Ωστόσο, ανά τους αιώνες, η επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας υψώθηκε προς την πνευματική Ιεραρχία και έφερε ανταπόκριση. Ας το διευκρινίσουμε: η πνευματική δήλωση του Σρι Κρίσνα, που απαντάται στο Άσμα του Κυρίου, την Μπαγκαβάτ Γκιτά, ήταν μια αναγγελία, προπαρασκευαστική της έλευσης του Χριστού. Στο Άσμα Αυτός λέγει:
«Όταν υπάρχει μαρασμός του νόμου και άνοδος της ανομίας σε κάθε πλευρά, τότε εκδηλώνομαι. Για τη σωτηρία των δικαίων και τον όλεθρο εκείνων που πράττουν το κακό, για τη σταθερή εδραίωση του Νόμου, γεννιέμαι από εποχή σε εποχή».
Στην άνομη και φαύλη περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήλθε ο Χριστός.
Ένα άλλο παράδειγμα μιας αξιοσημείωτης και αρχαιότατης επίκλησης απαντάται στην Γκαγιάτρι όπου οι άνθρωποι επικαλούνται τον Ήλιο με τα λόγια:
«Αποκάλυψέ μας την όψη του αληθινού πνευματικού Ήλιου κρυμμένου από ένα δίσκο χρυσού φωτός, ώστε να μπορέσουμε να γνωρίσουμε την αλήθεια και να εκπληρώσουμε ακέραιο το καθήκον μας, καθώς πορευόμαστε προς τα άγια Πόδια Σου».
Εδώ θα πρέπει, επίσης, να προστεθούν οι Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες, όπως εξαγγέλθηκαν από τον Βούδα, οι οποίες είναι πολύ γνωστές σε όλους μας, καθώς συνοψίζουν τις αιτίες και τις πηγές όλων των προβλημάτων που αφορούν την ανθρωπότητα. Υπάρχουν πολλές μεταφράσεις για αυτές τις αλήθειες και όλες μεταδίδουν την ίδια λαχτάρα και έκκληση και σημασία. Στη διάρκεια της Ιουδαϊκής εποχής παραδόθηκε μία οδηγία για την ανθρώπινη διαγωγή με τα λόγια των Δέκα Εντολών. Πάνω σε αυτές βασίστηκε ο ανθρώπινος νόμος και θεμελιώθηκαν οι νόμοι που διέπουν τις σχέσεις των λαών στη Δύση. Στη συνέχεια ήλθε ο Χριστός και μας έδωσε το θεμελιώδη νόμο του σύμπαντος, το νόμο της αγάπης. Μας έδωσε επίσης την Κυριακή Προσευχή με την έμφασή της στην Πατρότητα του Θεού, την έλευση της Βασιλείας και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις.
Σήμερα, η ανθρωπότητα στέκει σε ένα ιδιάζον και μοναδικό μεταίχμιο μεταξύ ενός παρελθόντος δυστυχίας και ενός μέλλοντος πλήρους υποσχέσεων, αν η επανεμφάνιση του Χριστού αναγνωρισθεί και αναληφθεί η προετοιμασία για την έλευσή Του. Το παρόν είναι γεμάτο υποσχέσεις και, επίσης, πλήρες δυσκολιών. Στα χέρια των ανθρώπων, σήμερα και στο άμεσο μέλλον, βρίσκεται η μοίρα του κόσμου και –αν μπορεί να ειπωθεί ευλαβικά– η άμεση δραστηριότητα του Χριστού. Η αγωνία του πολέμου και η απελπισία ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας οδήγησαν τον Χριστό, το 1945, να καταλήξει σε μια μεγάλη απόφαση – απόφαση που εκφράσθηκε με δύο σπουδαιότατες δηλώσεις. Ανήγγειλε στη συγκεντρωμένη πνευματική Ιεραρχία και σε όλους τους υπηρέτες και μαθητές Του στη Γη ότι αποφάσισε να έρθει πάλι σε φυσική επαφή με την ανθρωπότητα, αν πραγματοποιούσαν τα αρχικά στάδια της εδραίωσης ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Έδωσε στον κόσμο (προς χρήση του «καθημερινού ανθρώπου») μια από τις παλαιότερες προσευχές που έγιναν ποτέ γνωστές, μια προσευχή που προηγουμένως δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιηθεί παρά μόνο από τα πιο εξυψωμένα πνευματικά Όντα. Ο ίδιος τη χρησιμοποίησε για πρώτη φορά, όπως μας
λένε, την ώρα της Πανσελήνου του Ιουνίου του 1945, που αναγνωρίζεται ως η Πανσέληνος του Χριστού, όπως αντίστοιχα η Πανσέληνος του Μαΐου είναι εκείνη του Βούδα. Δεν ήταν εύκολο να μεταφρασθούν οι αρχαίες αυτές φράσεις (τόσο αρχαίες ώστε δεν έχουν χρονολογία ή ιστορικό οποιουδήποτε είδους) σε σύγχρονες λέξεις, όμως αυτό επετεύχθη και η μεγάλη Επίκληση μπορεί τελικά να γίνει η παγκόσμια προσευχή.
Είναι τόσο αντιδραστική η ανθρώπινη σκέψη, ώστε ο ισχυρισμός ότι αυτή αποτελεί τη μέγιστη των παγκόσμιων προσευχών και είναι ισότιμη με τις άλλες εκφρασμένες διατυπώσεις της πνευματικής επιθυμίας και πρόθεσης, θα επισύρει επίκριση. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Λίγοι μόνο –πολύ λίγοι– χρησιμοποιούσαν τις πρώτες μέρες του Χριστιανισμού την Κυριακή Προσευχή, επειδή χρειαζόταν καταγραφή, έκφραση σε κατανοητούς όρους και κατάλληλη μετάφραση προτού γίνει εφικτή η πλατιά χρήση της. Η προσπάθεια αυτή χρειάσθηκε αιώνες για να συντελεσθεί. Σήμερα διαθέτουμε όλες τις δυνατότητες για ταχεία διανομή και όλες τους έχουν επιστρατευθεί για την προώθηση αυτής της Μεγάλης Επίκλησης.
Αυτές οι λίγες σκέψεις μπορούν να χρησιμεύσουν ώστε να αναζωογονηθεί η Επίκληση αυτή στις διάνοιές σας και να προσλάβει μια νέα και ζωτική δύναμη. Συνδέεται μοναδικά με όλες τις αληθινές και αρχαίες πίστεις. Κρατά την ελπίδα του μέλλοντος και έχει σημασία και πρακτική σπουδαιότητα για το παρόν. Δεν είναι ασαφής ή νεφελώδης. Εκφράζει τις βασικές ανάγκες της ανθρωπότητας σήμερα – την ανάγκη για φως και αγάπη, για κατανόηση της θείας θέλησης και για τον τερματισμό του κακού. Λέει θριαμβευτικά: «Το φως ας κατέλθει στη Γη, είθε ο Χριστός να γυρίσει στη Γη, ο σκοπός ας καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων, είθε το Σχέδιο να σφραγίσει την πύλη του κακού». Τα συνοψίζει κατόπιν όλα αυτά με τα σαλπιγκτήρια λόγια: «Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.» Η έμφαση τίθεται πάντα στον τόπο της εμφάνισης και της εκδήλωσης – τη Γη.
Εκφράζει τις βασικές ανάγκες της ανθρωπότητας σήμερα – την ανάγκη για φως και αγάπη, για κατανόηση της θείας θέλησης και για τον τερματισμό του κακού.
Θα έχετε ήδη προσέξει –καθώς μελετούσατε την Επίκληση– ότι υπάρχει στενή σχέση μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας στροφής. Η ανθρωπότητα προορίζεται να γίνει ο ερμηνευτής της διάνοιας του Θεού, εκφράζοντας έτσι ενεργό νοημοσύνη που κινητοποιείται από αγάπη και εκτελείται με θέληση. Η εποχή αυτή δεν έχει έρθει ακόμη, αλλά αν ο ανθρώπινος χρονισμός είναι σωστός και η ορθή επιθυμία αρκετά ισχυρή, μπορεί για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία να αναγνωρισθεί πλατιά αυτό το πεπρωμένο και οι άνθρωποι μπορούν να παρασυρθούν αυξανόμενα και εθελοντικά σε μια δραστηριότητα που συνιστά το ιδιαίτερο δικό τους πεπρωμένο. Αυτό αποτελεί πάλι έναν από τους κύριους σκοπούς της Επίκλησης. Η σταθερή της χρήση θα επιφέρει μια περιεκτική άποψη για την πνευματική ανάπτυξη και θα προσδώσει μια σύνθεση στην ανθρώπινη σκέψη, που μέχρι τώρα έλειπε. Καθώς θα «διαχυθεί φως μέσα στις διάνοιες των ανθρώπων», το θείο Σχέδιο θα γίνει ευρύτερα αισθητό και η θέληση-για-το καλό θα καταστεί ευρύτερα αντικείμενο επιδίωξης και επίκλησης.
Η ανθρωπότητα προορίζεται να γίνει ο ερμηνευτής της διάνοιας του Θεού, εκφράζοντας έτσι ενεργό νοημοσύνη που κινητοποιείται από αγάπη και εκτελείται με θέληση.
Αυτή μεγάλη επικλητική κραυγή είναι μια τριπλή κραυγή. Είναι η κραυγή για φως πάνω πάνω στο δρόμο και για την εισροή φωτός στους σκοτεινούς τόπους της Γης. Είναι επίσης μια κραυγή για περισσότερη αγάπη στον κόσμο, που εκφέρεται από ανθρώπους καλής θέλησης και ανθρωπιστικής νοοτροπίας. Είναι, τέλος, η ενορατική έκκληση των ζηλωτών και των μαθητών του κόσμου για την έκφραση της Θέλησης του Θεού. Αυτή η επίκληση αφορά ολόκληρη τη μέση ενστικτώδη ανθρωπότητα, τους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης και τους μαθητές του κόσμου, καθώς συνδυάζει το ένστικτο, τη νοημοσύνη και την ενόραση. Όλα συνυπάρχουν στη Μεγάλη Επίκληση. Ας διατηρείτε συνεχώς στο νου σας αυτή τη βασική συγχώνευση που βρίσκει πλέον ηχηρή έκφραση και αντλήστε θάρρος από τη μαζική προσέγγιση στην πηγή όλης της ζωής, της αγάπης και του φωτός. Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στο ενωμένο αίτημα των ανθρώπων παντού στον κόσμο, στις διαβαθμισμένες και συντεταγμένες γραμμές τους.
Η μνημειώδης σημασία αυτής της παρουσίασης μιας κοσμικής, πλανητικής και ατομικής άσκησης ευθυγράμμισης, προσευχής ή επίκλησης είναι ότι παρέχει, ως αποτέλεσμα της ορθής χρήσης της, μια πνευματική εισροή κατευθείαν στην καρδιά της ανθρωπότητας και από τις ύψιστες πηγές.
Η μοναδικότητα της Επίκλησης συνίσταται στο γεγονός ότι είναι στην πραγματικότητα μια σπουδαία μέθοδος ολοκλήρωσης. Συνδέει τον Πατέρα, τον Χριστό και την ανθρωπότητα σε μια μεγάλη σχέση. Ο Χριστός έδινε πάντοτε έμφαση στην Πατρότητα του Θεού, αντικαθιστώντας με αυτήν τον σκληρό και ζηλότυπο, φυλετικό Ιεχωβά. Στο 17ο κεφάλαιο τού κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (το οποίο είναι μία ακόμη από τις μείζονες πνευματικές εξαγγελίες του κόσμου) ο Χριστός υπογράμμισε τη σχέση ανάμεσα στην Χριστική συνείδηση και τη συνείδηση της Ίδιας της Θειότητας. Συνέδεσε την έννοια του Πνεύματος με τον πλήρως αναπτυγμένο εμποτισμένο από την ψυχή άνθρωπο, καθώς και την υποκείμενη ενότητα που υπάρχει ανάμεσα σε όλα τα όντα και σε κάθε μορφή, με τον Πατέρα.
Η Μεγάλη Επίκληση συσχετίζει τη θέληση του Πατρός, την αγάπη της πνευματικής Ιεραρχίας και την υπηρεσία της Ανθρωπότητας σε ένα μεγάλο Τρίγωνο Ενεργειών. Το τρίγωνο αυτό θα επιφέρει δύο σημαντικά αποτελέσματα: τη «σφράγιση της πύλης του κακού» και την πραγμάτωση του Σχεδίου της Αγάπης και του Φωτός, μέσω της Δύναμης του Θεού που εξαπολύεται στη γη μέσω της Επίκλησης.
Η Μεγάλη Επίκληση συσχετίζει τη θέληση του Πατρός, την αγάπη της πνευματικής Ιεραρχίας και την υπηρεσία της Ανθρωπότητας σε ένα μεγάλο Τρίγωνο Ενεργειών.
Αυτή η Επίκληση είναι, επίσης, μοναδική με την έννοια ότι επικαλείται και τις τρεις θείες όψεις ταυτόχρονα. Κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την Επίκληση ή προσευχή για φώτιση και αγάπη, δίχως να προκαλέσει ισχυρές αλλαγές στην προσωπική του στάση και πρόθεση ζωής. Ο χαρακτήρας και οι στόχοι του θα μεταβληθούν και η ζωή του θα εξυψωθεί και θα αποβεί πνευματικά χρήσιμη.
«Όπως σκέφτεται ο άνθρωπος στην καρδιά του, έτσι είναι», αποτελεί ένα θεμελιώδη νόμο της φύσης. Η διαρκής στροφή του νου στην ανάγκη για φως και η προσδοκία της φώτισης δεν μπορούν και δεν πρόκειται να είναι αναποτελεσματικές.
Το μόνο που ενδιαφέρει την πνευματική Ιεραρχία του πλανήτη είναι να επωφεληθεί συνολικά η ανθρωπότητα από την πνευματική ευκαιρία. Μια ευκαιρία, που είναι σήμερα παρούσα με έναν τρόπο επιτακτικότερο από κάθε προηγούμενη φορά. Η Μεγάλη Επίκληση, μας έχει δοθεί αυτή την εποχή της ευκαιρίας για να την χρησιμοποιήσουμε σε συνεργασία με Εκείνους που τη χρησιμοποιούν εκ μέρους της ανθρωπότητας.
Η Επίκληση αυτή δεν ανήκει σε κάποιο άτομο ή όμιλο. Ανήκει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι καλής θέλησης την χρησιμοποιούν καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η κορύφωση αυτής της συνεχόμενης επικλητικής δέησης πραγματοποιείται την ημέρα της Πανσελήνου του Ιουνίου. (Αυτή είναι η Πανσέληνος των Διδύμων που ορισμένες φορές συμβαίνει το Μάιο. Ο χρόνος της Πανσελήνου είναι αναγνωρισμένος σε όλο τον κόσμο και δεν επηρεάζεται από ημερολογιακές διαφορές). Εκείνη την ημέρα ηχεί μια ταυτόχρονη και οικουμενική εκφώνηση της Επίκλησης, ως μιας μεγάλης εξερχόμενης επικλητικής δέησης εξ ονόματος όλης της ανθρωπότητας.
Το Φεστιβάλ του Ιουνίου, που ανήκει τόσο μοναδικά στον Χριστό και δίνει έμφαση στη σχέση Του με την ανθρωπότητα, καλύπτει στην πραγματικότητα τρεις ολόκληρες ημέρες με διαφορετικό βασικό τόνο η καθεμιά:
Η λέξη «βασικός τόνος» επιλέχθηκε εσκεμμένα και υποδηλώνει τον ήχο που προηγείται κάθε μεγάλης εισροής στο Φεστιβάλ του Μαΐου. Οι ενέργειες αυτές θα αποδεσμεύονται σε μια ιεροπρεπή τελετή καθεμία από τις τρεις ημέρες. Σε κάθε τελετή ο Χριστός θα εκφωνεί μόνος την Επίκληση και ύστερα η ενωμένη Ιεραρχία θα απαγγέλει την κάθε ξεχωριστή στροφή, επικαλούμενη φως, αγάπη και θέληση-για-το καλό (μία για καθεμιά από τις τρεις ημέρες).
Το αποτέλεσμα αυτής της ιεροπρεπούς επίκλησης στη διάρκεια τριών συνεχόμενων ημερών θα ακολουθήσει μια ημέρα κορύφωσης, κατά την οποία η Ιεραρχία θα εκφωνήσει ενωμένη και, οδηγούμενη από τον Χριστό, ολόκληρη την Επίκληση, προλογίζοντας κάθε στροφή με τον κατάλληλο βασικό της τόνο, και πάλι σε ομοφωνία.
Το Φως, η Αγάπη και η Δύναμη ας αποκαταστήσουν το Σχέδιο πάνω στη Γη.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κειμένου έχει βασιστεί σε αποσπάσματα, σε μερικές περιπτώσεις προσαρμοσμένα από τα ακόλουθα βιβλία της Αλίκης Α. Μπέιλη: Μαθητεία στη Νέα Εποχή – τόμ. ΙΙ, Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, Η Επανεμφάνιση του Χριστού, Τα Προβλήματα της Ανθρωπότητας, Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας.
